De achterflap van deze roman vertelt meteen het hele verhaal: Simon Limbres, een sportieve jongeman, gaat op een ijskoude winterdag om 6u ’s ochtends surfen. Minder dan 24u later is zijn hart ingebouwd in het lichaam van een 51-jarige vrouw met een hartkwaal. Ziedaar de naakte feiten. 
Alle betrokkenen in het verhaal, komen één voor één aan bod: Simon zelf, zijn ouders, zijn zusje, artsen en verplegers, de vrouw die Simon’s hart ontvangt, haar kinderen, … Hartverscheurend is het (uiteraard), maar al die betrokken komen zonder melodrama aan het woord. Een stroom van woorden soms: heel lange zinnen, met veel wetenschappelijke termen, maar in een magnifieke taal, bijna poëtisch. Dat contrast tussen de bondigheid van de wetenschappelijke taal van de genezers en de beeldrijke taal van de roman vond ik heel schoon.
… hij gebruikt een taal die ze gemeen hebben, een taal die wijdlopigheid uitbant als tijdverlies, die welsprekendheid en de verleiding van woorden veroordeelt, die overmatig gebruikmaakt van werkwoordloze zinnen, codes en afkortingen, een taal waar spreken in de eerste plaats beschrijven betekent, oftewel een lichaam documenteren, de parameters van een situatie verzamelen, zodat er een diagnose kan worden gesteld, onderzoeken kunnen worden aangevraagd, zodat er wordt gepleegd en gered: de macht van de beknoptheid.
Onvermijdelijk komen ook de ethische issues aan bod. In een land waar elke burger potentiële ontvanger van een donororgaan is, lijkt het mij het niet meer dan logisch dat elke burger ook potentiële donor is. Maar hoe vreselijk moet het zijn om eerst geconfronteerd te worden met de dood van een geliefde en dan nog te moeten toestaan dat ze zijn of haar lichaam leegplunderen. Komt daar nog bij dat de familie niet te veel mag dralen met de beslissing, want dat komt de kwaliteit van de donororganen niet ten goede.
… voor Thomas Rémige was een duidelijke weigering beter dan een instemming die vol verwarring is bevochten, met veel moeite verkregen, en veertien dagen later betreurd door personen die worden geteisterd door wroeging, die niet meer kunnen slapen en wegzinken in verdriet; denken aan de levenden, zei hij vaak, dat moet eerst, kauwend op de punt van een lucifertje, denken aan degenen die blijven…
Zo komen we bij de betekenis van de titel van het boek: de doden begraven is één (aartsmoeilijk) ding, maar de levenden herstellen, dat is een ander paar mouwen.
Ik vond deze roman heel aangrijpend, en tegelijk van hoog literair niveau. Een aanrader wat mij betreft.
annick leest 