Het verhaal van O – Pauline Réage

Over Vijftig tinten grijs (50T) was ik niet bepaald laaiend enthousiast, dat kon je hier al lezen. Daarom voor mij geen “90 dagen Genevieve” of “80 dagen geel”. Afkooksels van een afkooksel, spaar mij daarvan. Alleen the real stuff wou ik nog eens lezen, de moeder aller sadomasochistische romans, het boek waar E.L. James haar mosterd zou gehaald hebben: L’Histoire d’O. 

Het verhaal van O werd geschreven door Pauline Réage in 1954. Ze schreef het als een fantasie voor haar minnaar, Jean Paulhan, die beweerde dat vrouwen geen erotische romans konden schrijven.

Ik begon aan het boek in maart, maar ik heb het gauw aan de kant gelegd. Het was me veel te gruwelijk. O laat zich vrijwillig onderwerpen aan geseling en verkrachting. Ze wordt door haar minnaar uitgeleend en afgeranseld. Onbegrijpelijk, afschuwelijk,… Maar tegelijk ook intrigerend. Hoe kan iemand daar in godsnaam in toestemmen? Meer nog, hoe kan die daar zelfs fier op zijn? En hoe kan iemand dat iemand anders aandoen, in naam van de liefde dan nog. Daar achter komen, heeft mij toch terug aan het lezen gekregen.

Heb ik antwoorden gekregen op mijn vragen? Deels. O heft zichzelf volledig op, ze wordt louter het werktuig van degene die ze graag ziet. Of dat gezond is, is weer iets anders, maar ik kan de redenering volgen. De drijfveren van haar minnaar/meester zijn moeilijker te begrijpen. Die komen weinig tot niet aan bod in het boek, want het verhaal is geschreven vanuit het standpunt van O.

 Zou zij hem ooit durven zeggen dat geen enkel genot, geen enkele vreugde, niets wat zij zich kon voorstellen, het geluk evenaarde dat zij voelde door de vrijheid waarmee hij zich van haar bediende, door de gedachte dat hij haar in geen enkel opzicht hoefde te ontzien en zich geen enkele beperking hoefde op te leggen in de wijze waarop hij zich in haar lichaam verlustigde? De zekerheid dat hij slechts met zijn eigen verlangen rekening hield wanneer hij zijn hand naar haar uitstrekte, of het nu was om met haar te spelen dan wel om haar te slaan, en dat hij, wanneer hij iets van haar wilde, het uitsluitend deed omdat hij er zin in had, die zekerheid vervulde O zozeer met geluk, telkens wanneer zij er het bewijs van zag en vaak zelfs wanneer zij er alleen maar aan dacht, dat zij zich in een mantel van vuur voelde gehuld, een vlammend harnas dat haar van de schouders tot de knieën omgaf.

Vond ik het een goed boek? Tja, het is zeker geen literair meesterwerk, maar het is veruit beter geschreven dan 50T. Ik was nieuwsgierig hoe het zou aflopen, terwijl je bij 50T al van op de eerste bladzijde weet waar het zal eindigen.Toch durf ik het boek niet aan te raden, daarvoor was ik zelf te opgelucht dat het uit was. Maar de voyeur in mij is wel op haar wenken bediend: ik heb eens kunnen binnenkijken in een wereld die de mijne niet is.