Hay day of waarom het even duurt voor er een nieuwe blogpost komt

Het is niet dat ik niet meer lees, integendeel zelfs. Ik ben zelfs in parallel twee boeken aan het lezen. Het eerste is De Toverberg van Thomas Mann, uit 1924. Zoals u ongetwijfeld weet is dat nogal een dik geval en om eerlijk te zijn: het is niet meteen de meest spannende lectuur. Voorlopig staat de teller op 149 pagina’s: nog 752 te gaan! Het andere is Het verhaal van O van Pauline Réage, een boek uit 1954. Het boek waar E.L. James de mosterd haalde voor haar Vijftig tinten grijs. Een pittig geval, dat verhaal van O, bij momenten zo gruwelijk dat ik er niet te lang na elkaar in kan lezen.  

Maar de ware reden waarom het lezen niet vlot, is dat ik een andere verslaving heb opgelopen. Met name: Hay day spelen. Wie had gedacht dat ik mij ooit nog onledig zou houden met computer games. Virtuele koetjes melken, boter maken en verkopen. Tarwe zaaien en brood bakken… 

Misschien komt het doordat mijn dochters zo enthousiast mee spelen. Die blinkende oogjes van de jongste wanneer we de virtuele schaapjes gaan scheren of de varkentjes gaan “spekken” (het varken gaat in een soort raket/cocon en levert zijn spek af). Gisteren vroeg ze voorzichtig of het in het echt mogelijk is om het spek van de varkens te doen terwijl ze nog leven. Ahum, misschien moeten we deze vakantie toch eens naar de kinderboerderij om een echt varken van dichtbij te gaan zien.

Een andere mogelijke reden waardoor ik mij misschien door dit spelletje laat vervoeren, is, euh, professioneel. Ik ben tenslotte ingenieur, met interesse voor logistieke optimalisatie. Een prachtig excuus, al zeg ik het zelf.   

Het is vakantie, de zon schijnt, ik kan lezen, ik kan Hay day spelen, wat maakt het uit. “Hay day” blijkt een oude uitdrukking te zijn die “easy day, plenty of play” betekent. Perfect voor het verlof.

En nu rap gaan zien of mijn kippen al gelegd hebben!