Van De Toverberg heb ik ondertussen 600 pagina’s gelezen (van de 900). Ik ben niet van plan op te geven, maar bij wijze van afwisseling nam ik “Dood van een soldaat” van Johanna Spaey mee uit de bib. Bij wijze van tussendoortje. Even hersenloos pagina’s draaien in plaats van mij te concentreren op het filosofische werk van Thomas Mann.
Het verhaal speelt zich af in het jaar 1919. WOI is nog niet verteerd, de oorlogsveteranen zijn terug in het dorp, verminkt en/of getraumatiseerd door de oorlog. Een gewezen soldaat wordt vermoord terug gevonden en dorpsdokter Sara Sondervorst, wordt er bij geroepen. Hoofdveldwachter Guy Van de Cauter schakelt haar in in het moordonderzoek.
In het begin “bolt” het verhaal vrij goed. De dorpsgenoten worden in snel tempo voorgesteld; ze hebben allemaal wel een of ander geheim en zijn daardoor in min of meerdere mate verdacht. Dokter Sara stapt (of beter: marcheert) als een rode furie van de ene patiënt naar de andere om ze hun geheimen te ontfutselen. Zelf bewaart ze ook een geheim, waarnaar gegraven wordt door haar (ex-)verloofde, Alexander.
Na plusminus 100 pagina’s valt het verhaal echter stil, om niet meer op gang te komen. Ik heb nog doorgelezen omdat ik wou weten wie de moord had gepleegd, maar misschien had ik beter de tactiek van dochter S. toegepast: gewoon skippen die handel en meteen het slot lezen.
De vertelstijl is er een van korte zinnen en stoere taal (“strakke dialogen” volgens de achterflap). De vrouwen in de roman hebben behoorlijk wat testosteron in hun bloed. Nu hou ik wel van sterke vrouwen, maar het forse van dokter Sara heeft op den duur iets potsierlijk:
Ik was drie meter groot en vastberadener dan de samenzweerders in een Romeins moordcomplot toen ik naar haar toe liep en haar in haar gezicht sloeg. Haar wonden waren al mooi geheeld dankzij mijn persoonlijke zorgen en dat was jammer. Ik had ze graag weer opengescheurd.
Ook de andere personages worden zeer stereotiep voorgesteld. De zijlijn omtrent Marie en haar connectie van koninklijken bloede, is bij het verhaal gesleept. Personage Benny moet voor wat kruiding zorgen met zijn poging om een handel in “bakelieten penissen” op te zetten. Mogelijks was het de bedoeling om wat humor in het verhaal te brengen. Misschien, maar ik ging er alvast alleen norser van kijken.
Waar ik me ook aan ergerde was dat de dokter voor detective speelde. Akkoord, misschien hadden ze kort na de oorlog een gebrek aan politieagenten om moorden te onderzoeken. Maar of de dorpsdokter dan tijd had om de ondervragingen te gaan doen? Ze eet trouwens erg veel taartjes om er nog te kunnen uitzien als een diva waar alle mannen naar omzien.
Een detective, dat lees je voor het verhaal, dat moet kloppen als een bus. De voorflap van het boek spreekt van een “literaire thriller”. Ik durf mij niet voor te stellen van welke bedenkelijke kwaliteit niet-literaire thrillers dan zijn.
annick leest 