Het geschenk – Rosalie Loveling

Niet ver van het geboortehuis van Virginie en Rosalie Loveling in Nevele, staat een gedenkplaat voor de zussen, met een gedicht aan weerszijden. Al jaren jog ik er gezwind voorbij, maar deze keer ben ik gestopt. En ik las:

I

Hij trok het schuifken open,
Het knaapje stond aan zijn zij,
En zag het uurwerk liggen:
“Och, Grootvader, geef het mij?”

“Ik zal ’t u wel eens geven,
Toekomende jaar misschien,
Als gij wel leert en braaf zijt,”
Zei de oude, “wij zullen zien.”

“Toekomend jaar!” sprak het knaapje,
“O Grootvader, maar dan zoudt
Ge lang reeds kunnen dood zijn;
Ge zijt zo ziek en zo oud!”

En de oude man stond te peinzen,
En hij dacht: “Het is wel waar,”
En zijn lange vingren streelden
Des knaapjes krullend haar.

Hij nam het zilvren uurwerk,
En de zware keten er bij,
En lei ze in de gretige handjes,
“’t Komt nog van uw vader,” sprak hij.

II

Daar was een grafje gedolven;
De scholieren stonden er rond,
En een oude man boog met moeite
Nog ene knie naar de grond.

Het koele morgenwindje
Speelde om zijn haren zacht;
Het gele kistje zonk neder:
Arm knaapje, wie had dat gedacht!

Hij keerde terug naar zijn woning,
De oude vader, en weende zo zeer,
En lei het zilvren uurwerk
In ’t oude schuifken weer.

Het gedicht dateert uit 1870. Honderdvierenveertig jaar later moest ik toch nog even slikken.

Advertentie