Ondertussen heb ik al anderhalf jaar de yogamicrobe te pakken. Toen ik dit boekje over yoga zag liggen in de bib, was ik in eerste instantie niet geneigd om het mee te nemen. De ondertitel – “Wat yoga mij over liefde, verdriet en het leven leerde” – deed me vrezen voor een zweverig relaas over herwonnen levensvreugd. Maar mijn nieuwsgierigheid won het uiteindelijk van mijn achterdocht. Wie weet vielen er dingen te rapen die ik zelf nog niet had ontdekt.
Elk hoofdstuk in het boek is als het ware een les die de auteur heeft geleerd. Zo vertelt ze hoe ze minder angstig is geworden door de oefeningen op haar mat. Dat op je ademhaling letten er niet alleen voor zorgt dat je een lastige yogapose kan aanhouden, maar je ook door lastige momenten in het dagelijkse leven kan loodsen. Dat jezelf observeren – op een niet veroordelende manier – een beter mens van je kan maken. Die boodschap verweeft ze met haar eigen verhaal. En daar wringt het schoentje voor mij.
Ze vertelt open en oprecht over wat haar overkomt (mama overleden, hobbelig huwelijksparcours, …), maar ze doet dat behoorlijk langdradig. Daardoor ging de boodschap helemaal verloren. Bij het derde hoofdstuk heb ik het voor bekeken gehouden. Als ik u een advies mag geven: spring liever zelf op uw mat om te ontdekken waarvoor yoga goed is, in plaats van dit boekje te lezen.
Dat je maar twee vierkante meter en één plastieken mat nodig hebt om jezelf flexibeler en krachtiger te maken, vind ik alvast fantastisch. Er zijn genoeg verschillende oefeningen om je spieren, je evenwicht en je ruggengraat te blijven uitdagen. En als je zelf niet veel inspiratie hebt, zijn er filmpjes op Youtube om te helpen. Mijn favoriete gids is Adriene, van YogaWithAdriene: een Texaanse die yoga beoefent met veel humor en zelfrelativering. Give it a try, zou ik zeggen.
annick leest 