Een jaar of zes geleden zag ik de film met Keira Knightly. En enkele weken terug – toen de regen met bakken uit de hemel viel – bekeek ik in één week tijd de zesdelige BBC-reeks met Colin Firth. Maar het boek had ik dus nog nooit gelezen. Ik heb zo genoten van die televisiereeks dat ik er meteen ben aan begonnen. 
Voor zij die minder Pride and Prejudice ervaring hebben, toch even de grote lijnen van het verhaal. Dat speelt zich af eind achttiende, begin negentiende eeuw. Elizabeth Bennet heeft van bij de eerste ontmoeting met Mr. Darcy een negatieve indruk van de man en blijft aan dat vooroordeel vasthangen. Darcy zelf is trots en kijkt neer op mensen die beneden zijn stand zijn, waaronder de familie Bennet. Maar ondanks zijn trots, valt Darcy voor Elizabeth, die hem vervolgens op pijnlijke wijze afwijst. Darcy verandert echter zijn „manners”, Elizabeth stelt haar oordeel bij en uiteindelijk vinden ze elkaar.
Had het nu wel een meerwaarde om na de film én de serie nog het boek te lezen ook? Ja, ik vind van wel. Hoewel de televisieserie heel trouw is aan het boek, gaf dat laatste toch een fijner inzicht in de zeden en de gewoonten van die tijd. Ook de veranderingen die de personages doorheen het verhaal ondergaan, zijn beter te begrijpen als je in hun hoofd kan kijken, en dat is nu net wat de verteller in het boek toelaat.
Als je oppervlakkig kijkt en met hedendaagse ogen, dan kan je denken dat de vrouwen uit Austen’s verhaal weinig geëmancipeerd zijn. Het enige waar ze mee bezig zijn, is een geschikte – lees: rijke – man aan de haak slaan. Maar dat was natuurlijk de realiteit in een maatschappij waarin vrouwen noch economische, noch sociale macht hadden. Eigenlijk is het tegendeel waar, toch minstens voor het hoofdpersonage Elizabeth. Zij wordt geportretteerd als is een sterke, intelligente vrouw met gevoel voor humor. Een feministe avant-la-lettre.
Voor de aardigheid zocht ik nog eens op hoe dat nu zit met het erfrecht in Engeland, want in de tijd van Jane Austen konden vrouwen blijkbaar niet erven. Tot mijn verbazing las ik dat het bij de Engelse adel vandaag nog steeds de oudste zoon is, die alles erft. Dochters en jongere zonen blijven met lege handen achter. Je zal maar nummer twee zijn.
Maar terug naar het boek. Mijn eindoordeel daar over: ik werd er helemaal blij en ontspannen van. Het is het meest romantische verhaal dat ik ooit las. Spannend vond ik het ook, hoewel het einde geen geheimen meer had voor mij. In het begin moest ik een beetje wennen aan de licht archaïsche taal van Austen, maar dat had ik er graag voor over. Eén van de fijnste leeservaringen van dit jaar!
annick leest 