De weg naar zee – Elke Geurts

Het was even diep tasten in mijn geheugen om deze recensie bij mekaar te schrijven. Ik heb het boekje in kwestie immers ruim een maand geleden gelezen. Een reis naar Rome, een griep die een week heeft huis gehouden in ons gezin, een druk einde van het schooljaar: excuses genoeg om mijn uitstelgedrag te verantwoorden. Nu het zomervakantie is, is er eindelijk weer tijd voor lezen en schrijven…

In De weg naar zee van Elke Geurts, gaat Tessa een week naar zee met haar jeugdvriendin Gina en met hun respectievelijke dochters, Summer en Milja. Het duurt niet lang voor je als lezer merkt dat Summer niet is zoals andere kindjes: ze heeft het syndroom van Down. Tessa voelt zich mislukt als mens en als moeder. Ze schaamt zich voor haar dochter.

Tess ontkent de werkelijkheid en denkt dat haar dochter maakbaar is, ze doet er alles aan om een „normale” dochter te krijgen. Ze oefent uren met haar in de hoop de mentale achterstand in te halen en laat zelfs plastische chirurgie uitvoeren op haar ogen.

Tijdens de reis met Gina, wordt Tessa van dichtbij geconfronteerd met het voorbeeldleven en het voorbeeldkind van haar vriendin, een leven en een kind waar zij recht op had, maar niet heeft gekregen.

Ze leed pijn tijdens de bevalling, terwijl dat niet de afspraak was. Zoals ook het meisje dat ze kreeg niet de afspraak was. Er was haar een voorbeeldkindje beloofd.

Op de laatste dag van hun verblijf, zondert Tessa zich af en trekt met haar dochter door de duinen, onder een brandende zon. Dat dit verhaal geen rooskleurig eind kent, is al van bij het begin van het verhaal duidelijk.

Tegelijk met haar dochter was de pijn gekomen en ze wist meteen dat die niet meer weg zou gaan. De pijn zou groter worden, net als het kind. Totdat ze het niet meer zou houden. Ergens was een grens.

De weg naar zee mag dan een klein boekje zijn, het is toch eentje dat blijft hangen. In een heel eenvoudige taal, stelt Geurts pertinente vragen. Hoe maakbaar is de mens? Hoe gaan wij als ouders en als maatschappij om met de “tekortkomingen” van onze kinderen? En hoeveel schuld treffen we zelf, aangezien wij onze genen doorgeven?

Gina was vroeger iemand die als eerste werd gekozen als er groepjes moesten worden gevormd bij gymnastiek en zij (Tessa, nvdr) bleef standaard over bij de laatste drie. Zo lagen de feiten. Dat was de genetica. Daar moesten ze het mee doen.