Tom Macleigh gaat studeren in Boston en wordt in stilte – maar niettemin hoteldebotel – verliefd op de “bloedmooie” medestudente Rachella. Hij doet er een volledig semester over om haar aan te spreken. Ondertussen bespreekt hij zijn amoureuze perikelen met Candice, een meisje dat voor de kost de platencollectie van haar vader verkoopt en droomt van een bestaan als zangeres. Voorts hebben we nog Mijnheer Proctor en Juffrouw Blake, een oud echtpaar, waar Tom af en toe bij langs loopt. Na wat vijven en zessen worden Rachella en Tom een paar, maar “iets” blijft tussen hen instaan. Ziedaar in het kort het verhaal.
Mogelijks behoor ik niet (meer) tot de doelgroep voor dit soort boeken, maar ik vond het zowel inhoudelijk als naar de vorm, behoorlijk puberaal. De belerende levenslessen van Gordon Lenix, een oude kennis van de vader van Candice, irriteerden mij. Het eenvoudig kind met de grote droom – Candice zelf – wordt uiteindelijk een ster. Geeuw. Mijnheer Proctor en Juffrouw Blake worden de hemel ingeprezen als het ideale koppel, het lichtend voorbeeld voor de jeugd.
Helemaal aan het einde van het boek wordt onthuld wat het “geheim” is dat tussen Tom en Rachella in hangt. Ik zal het u niet verklappen, want mogelijks wil u het boek nog lezen – ondanks mijn commentaar – maar ik kan u wel zeggen dat het mij zeer ongeloofwaardig overkwam.
Samengevat: misschien denkt de jeugd er anders over, maar ik vond dit teleurstellende lectuur. Candy crush spelen vond ik alleszins een stuk spannender.
annick leest 
Ik vond dit een goed boek, al hoor ik ook niet meer tot de jeugdigen onder ons… Wat is een goed boek? is voor ieder anders, en dat maakt het net boeiend :-).