Lief leven – Alice Munro

De Canadese Alice Munro stond al een tijdje op mijn wish list. Toen ze in oktober de Nobelprijs Literatuur won, was dat een extra reden om er aan te beginnen. Met een geschenkbon van metekindje O. kocht ik mij een bundel. Doorgaans ontleen ik mijn boeken in de bib en ik heb geen klachten over de staat van de boeken daar, maar ik moet toegeven dat het plezant was eens een kakelvers exemplaar te mogen lezen! 

Munro dus, schrijfster van kortverhalen. Vreemd genoeg heb ik niet het gevoel kortverhalen gelezen te hebben: elk verhaal op zich is als een compacte roman. Hoewel maar plusminus dertig pagina’s lang, heb je als lezer toch het gevoel dat je de personages goed hebt leren kennen. Misschien komt dat ook door het tijdsgebruik: ze springt gemakkelijk van heden naar verleden en terug, ondanks het korte bestek van het verhaal.

Er lopen twee rode draden door de bundel: de hoofdpersonages zijn bijna zonder uitzondering vrouwen en het thema is de liefde. De verhalen zijn eenvoudig en heel leesbaar maar je moet er toch je hoofd bijhouden, want voor je het weet heb je een cruciale wending gemist, zoals in Amundsen, waar een trouwerij plots wordt afgeblazen, zonder dat ik het had zien aankomen. Er blijft veel ongezegd; zo heb ik het graag, dat je als lezer ook nog wat moet werken.

De laatste vier verhalen vormen een aparte eenheid, omdat ze “autobiografisch zijn wat gevoelens betreft”, zoals de schrijfster zelf aangeeft. De verhalen tonen dat het leven niet altijd even lief is geweest voor Munro, maar ze beklaagt zichzelf niet.

Ik ben niet naar huis gegaan vanwege mijn moeders laatste ziekte, noch voor haar begrafenis. Ik had twee kleine kinderen en niemand in Vancouver bij wie ik hen achter kon laten. We konden ons de reis nauwelijks veroorloven en mijn man verachtte formeel gedrag, maar waarom zou ik hem de schuld geven? Ik dacht er net zo over. Over sommige dingen zeggen we dat ze onvergeeflijk zijn, of dat we het onszelf nooit zullen vergeven. Maar we doen het wel, we doen het de hele tijd.

De dingen des levens, geschreven in een sobere taal, uitstekend verteld. Wie daarvan houdt, is bij Munro aan het goede adres.