Post Mortem – Peter Terrin

Nadat ik Vijftig tinten grijs had gelezen op iPad, was ik niet snel geneigd om nog een e-book in huis te halen. Elke keer weer moest ik vechten om de gezinstablet te ontfutselen aan wederhelft en kroost, wanneer ik voort wou lezen. Tegen de tijd dat ik het ding in handen kreeg en mij ermee in de zetel plofte, kreeg ik vaak de boodschap: battery low. Aaargh! In de zon lezen lukt ook al niet, naar een wellness-oord mag je het niet meepakken (toch een uitgelezen moment om bij te lezen) en uitlenen gaat al evenmin. Veel nadelen, waar maar enkele voordelen tegenover staan, als daar zijn: je kan in je bed lezen zonder licht te maken en bijgevolg zonder je bedgenoot te ambeteren of brand te stichten (je lacht ermee, we hebben ooit een pyamabroek in de fik gestoken door die te bezigen als dimmer voor het nachtlampje).

Maar De Standaard schonk ons als abonnee een gratis digitale versie van Post Mortem, winnaar van de AKO-literatuurprijs in 2012. Dat vond ik wel sympathiek van mijn krant, want ik was zo al van plan om het boek te kopen of te reserveren in de bibliotheek. Dus vooruit, toch nog maar eens een digitaal boek.

Post Mortem is opgebouwd uit drie delen, die sterk van elkaar verschillen in stijl en sfeer. In het eerste deel krijgen we het verhaal van Emiel Steegman, schrijver, die liefdevol voor zijn dochter zorgt en die een idee heeft voor een nieuw boek. Dat boek gaat over T, ook al een schrijver, die een biofobie heeft (een fobie voor biografieën dus). Af en toe krijgen we flash-backs naar de jeugd van Steegman. Dat zijn dikwijls mooie miniatuurtjes op zichzelf, maar ze dragen niet echt bij tot het verhaal. Er zijn verwijzingen naar Vicky, de verdwenen dochter van de vroegere bewoners van Steegmans huis, maar ook dat wordt zo licht aangeraakt, dat je je als lezer afvraagt wat het daar komt doen.

In deel twee wordt het relaas verteld van Renée, de bijna 4-jarige dochter van Steegman, die getroffen wordt door een zeldzaam herseninfarct. In een quasi documentaire stijl wordt het verloop van haar gezondheid en het verdriet dat dat veroorzaakt, beschreven. Eerst de onzekerheid over wat hun dochter mankeert, daarna de pijnlijke diagnose, het moeizame herstel en de blijvende letsels waar ze moeten mee leren leven.  Zelf moeder van een 4-jarige dochter, heb ik het verhaal van Renée met dichtgeknepen keel gelezen.

In het laatste deel krijgen we de biograaf van Steegman aan het woord (hopla, nog een schrijver!). Hij wil de biografie van Steegman schrijven, maar die probeert hem van op zijn sterfbed op andere ideeën te brengen, bang om alleen nog te zijn wat de biograaf van hem maakt en daar geen weerwoord meer te kunnen op bieden. Naast de verhaallijn over Renée en vader Emiel, is er ook nog die over Sandra Volckaert, een jeugdvriendin die zelfmoord pleegde nadat ze werd opgevoerd in een van Steegmans romans. Maar ook die verhaallijn verzinkt in het niet tegen de rest van het verhaal, maakt het eerder verwarrend en rommelig.

Hoe moet ik mijn commentaar op dit boek nu samenvatten? Het begon vrij degelijk, het vervolg was aangrijpend, maar in het laatste deel stelt Terrin teleur. Over het geheel niet slecht, maar ietwat onevenwichtig, zowel inhoudelijk als qua stijl. En mijn oordeel over digitale boeken op de iPad? Hoe fantastisch ik de iPad ook vind om op het net te surfen en mijn krant te lezen, als ik een boek lees verkies ik veruit de papieren versie!