Bij wijze van tussendoortje las ik een boekje met 4 kortverhalen van Bernard Quiriny. De bundel is een uitgave in de Belgica-reeks, die volgens uitgever Voetnoot “een vrijplaats wil zijn voor kortere teksten en verhalen uit zowel de Vlaamse als de Franstalige Belgische literatuur”. De titel van het laatste deel uit de reeks maakte mij nieuwsgierig en zo nam ik het kleinood mee uit de bib.
Het zijn fantastische verhalen, in de zin dat ze een loopje nemen met de werkelijkheid. In het nawoord schrijft de vertaalster dat Quiriny “de woorden binnenstebuiten keert als handschoenen. Hij vertelde de ware geschiedenis van volkomen ingebeelde dingen.”
Dat omkeren van de werkelijkheid zit bijvoorbeeld in het verhaal “Imbrogliopolis”, waarin het hoofdpersonage op zoek gaat naar de sleutel om de taal van de Yapoes te te begrijpen. Die Yapoes – een fictieve indianenstam – blijken grapjassen die hun taal gebruiken om mekaar in verwarring te brengen in plaats van mekaar via woorden dingen duidelijk te maken.
Het laatste verhaal gaat over een botanicus die onderzoek doet naar vleesetende planten, het soort planten waarvan de assistent slim opmerkt dat er “zowel leven als dood door hun bladeren stroomt”.
De destructieve kracht van de plantenwereld had altijd al Latourelles levendige belangstelling gehad: dat een plant een paard kan vloeren door middel van de toxische stoffen die hij afscheidt, geef toe, het heeft iets angstwekkends en iets bewonderenswaardigs.
De professor ontdekt in Afrika reuzengrote venusvliegenvangers en brengt ze mee naar huis om ze te bestuderen en ze in de watten te leggen als waren het zijn kindjes. De dankbaarheid van de planten voor zijn goede zorgen is echter niet groot, want ze slagen er uiteindelijk in om hem op te peuzelen…
Quiriny trekt de werkelijkheid zo ver door, tot het absurd wordt. Maar hij doet dat op zo’n manier dat je als lezer helemaal meegaat in zijn fantasie. De verhalen zijn helder geschreven, eerder wetenschappelijk dan dichterlijk van toon, wat het gevoel geeft dat het allemaal waar gebeurd is. Het is van een heel ander genre dan de kortverhalen van Bernard Dewulf in Kleine Dagen, maar deze mogen er ook wezen.
annick leest 