Neen, een nieuw boek heb ik nog niet uit. Zo rap gaat dat hier niet. Dit verslag is er nog eentje uit mijn archief (2008). U weze wel gewaarschuwd: ik verklap hoe het verhaal afloopt. Als je van plan bent om het boek te lezen, lees je best niet verder dan het citaat.
De eerste zin: “Jörgen Hofmeester staat in de keuken en snijdt tonijn voor het feest.”
Mijn verslag: na mislukte twee pogingen om een roman van Grunberg te lezen, heb ik Tirza zonder moeite en zelfs met veel plezier verorberd. Grunberg schrijft met veel beheersing, in een zeer eenvoudige, maar mooie taal.
Het verhaal is op het eerste zicht banaal en is in drie zinnen samen te vatten: Jörgen Hofmeester bereidt een feestje voor, voor zijn afstuderende dochter Tirza. Het feest vindt plaats en dochter vertrekt naar Namibië met haar vriend. Maar toch boeit het boek van het begin tot het einde. Dat is waarschijnlijk het verschil tussen een grote schrijver en een mindere god: met eenvoudige woorden en met weinig wendingen in het verhaal, toch iets schrijven dat de lezer verweesd achter laat. Aan filosofie doen, zonder te gaan preken of zonder dat het er te dik op ligt. En misschien nog het belangrijkste van allemaal: dat beetje mysterie in het verhaal.
Een klein fragment:
Ongeluk”, zegt hij, “daar hadden we het over. Ongelukkig, iedereen is het. En als je dat door hebt, maakt het niet meer uit. Het geluk is een pose, een mythe, een vorm van beleefdheid, op feesten, tijdens dinertjes. Ik ben ongelukkig, maar niet ongelukkiger dan anderen, dat heb ik mezelf altijd voorgehouden op moeilijke momenten. Mijn ongeluk was gemiddeld.
Gemiddeld kan je het leven van Hofmeester echter niet noemen. In plaats van zijn dochter en haar vriend naar de luchthaven te brengen wanneer ze hun reis aanvatten, vermoordt hij hen. Zo kort samengevat klinkt het wat onnozel, maar het is bijna onvermijdelijk als je het boek leest. Grote klasse, die Grunberg. Nooit gedacht dat ik dat nog zou schrijven.
P.S. Zie die prachtige cover van een cello/vrouwenlichaam!
annick leest 
Zonder twijfel zijn (een) meesterwerk ! Ik heb het geluk dat ik al zijn voorgaande boeken voor Tirza heb gelezen (& ferm genoten van De asielzoeker en -vooral- De Joodse Messias), dus Tirza kwam als een hoogtepunt, dat hij sindsdien schaamteloos heeft verknoeid met Mijn Oom en De man zonder ziekte… Ik begin te vrezen dat hij zijn hoogtepunt nooit zal evenaren…
Ooit in dit boek beginnen lezen, maar op één of andere manier lag zijn schrijfstijl me niet. Misschien moet ik het nog eens een kans geven nu, zovele jaren verder… Dan kom ik zeker nog eens langs om deze recensie te lezen.