Kleine dagen – Bernard Dewulf

Kleine dagen is een verzameling kortverhalen van dichter/columnist Bernard Dewulf, stadsdichter van Antwerpen. Hij schrijft over (zijn) kinderen, over moeders en vrouwen,  over ouder worden, over zijn huis, over vaders, over zichzelf.

De verhalen zijn ontroerend, geestig en vol mededogen. Ze zijn heel herkenbaar (toch voor ouders van jonge kinderen) en gaan over alledaagse dingen, als de snoeppapiertjes die de ouders bij een opruimbeurt vinden in een hoekje achter het bed (“de restanten van geheime snoepreizen”),  over zijn vreugde wanneer hij vaststelt dat zijn zoon niet alleen strips maar ook “echte” boeken begint te lezen, over zijn ergernis wanneer zoonlief de zondag in leegheid spendeert. Sommige verhalen zijn echte kunstwerkjes, want zo poëtisch geschreven dat ze lezen als een gedicht. Dat bekent wel dat je best niet omringd wordt door je eigen onstuimige kroost tijdens het lezen, want anders ontgaat je veel.

Niet mijn eerste prioriteit wanneer ik een boek lees, maar toch: ook praktisch, die kortverhalen, om nog een verhaal te lezen voor het slapengaan of wanneer je zit te wachten op het einde van de pianoles van dochterlief.

Een paar korte fragmenten om u wat goesting te doen krijgen.

Wanneer hij naar zijn zoon kijkt, die haast geen plaats meer heeft in zijn eigen bed wegens een overvloed aan beren:

In de curve van zijn hals ligt Winnie de Poeh. Terug van weg geweest. Ineens weer lievelingsbeest. Links ligt Grote Beer, onder de arm die onderweg was. Grote Beer is hij het trouwst. Alle passies, elk gescharrel hebben zij doorstaan.

Grote Beer heeft een groot hart. Dat van opa, dat niet meer bestaat en toch trouwhartig naast hem ligt.

Rechts rust Kangoeroe. Tegen zijn rug. Wat hij in Kangoeroe ziet weet ik niet. Grote Beer is voor het leven, Kangoeroe voor het nachtleven. Zoiets. Het precieze verschil is een geheim waar ik niet naar vraag.

Zo ingebed, als een juweel in watten, ligt hij dus te slapen. Hij heeft zich in zijn afwezigheid verzekerd van liefde. Elke avond worden ze ritueel geschikt. Meestal in dezelfde verhoudingen. Soms kan Grote Beer zijn rug op. Dan hebben ze ruzie misschien.

De liefde van vader voor pretparken blijkt al even groot als de mijne, alleen krijg ik dat zo mooi niet gezegd.

Dagje pretpark. Zo heet dat. Niet praatpark of prietpraatpark of frietvraatpark, gewoon pretpark.

Dagje pretpark met dochter. Als vader. De andere leden van mijn vergaarde persoonlijkheid zijn streng toegesproken. Vooral de estheet. Dit is een pretpark, heb ik gezegd.

Over hoe hij op zijn vader begint te lijken en zijn eigen gelijkenis ziet in zijn zoon:

Het gebeurt meestal tussendoor. Dat men denkt: wat word ik met de jaren hém, die er al jaren niet meer is, en wat wordt hij met zijn weinige jaren al mij, die vertrouwde vreemde groeiende aanwezigheid in huis, de steppende benen die ik herken naast mij op straat. Hij lacht in mij door naar een oerlach, hij twijfelt mijn twijfel, hij vertoont tekenen die ik niet kan ontwijken, waar ik niet naast kan kijken.

Mijn favoriet is het kortverhaal over moeders en vrouwen en moeder-de-vrouw. Daar ga ik geen stukje uit knippen, dat zou zonde zijn, dat zoek je zelf maar eens op om integraal te lezen. Je kan ook gaan luisteren, want momenteel toert Dewulf door Vlaanderen om zijn verhalen voor te lezen, begeleid door muziek en videobeelden.  Misschien is dat leuk om te doen, maar het boek heeft wat mij betreft die omlijsting niet nodig.